Laatst viel ik weer eens in een zwart gat, in mijn hoofd. Dat gebeurt tegenwoordig. En in eerste instantie vind ik dat echt helemaal niks. Het overvalt me. Ik schrik, MS-alert.
Mijn hoofd gaat op volle toeren, maar welke afslag het ook neemt, het loopt allemaal dood. Kant nog wal. Voor iemand die heeft geleerd om veel op haar hoofd te varen is dat het ergste van het ergste. SOS en Mayday signalen worden in rap tempo uitgezonden. In stilte, een hele grote, diepe donkere stilte.
Automatisch schakel ik over naar mijn gevoel. De auto-pilot. En ik land op een hele grote zitzak, zo eentje waar je no way niet meer uitkomt. Zo’n oversized Fatboy, ken je die nog? En eerlijk gezegd lig ik best lekker. Beetje loom, beetje vaag. Bijna alsof ik onder invloed ben, maar geen lachkick, dat dan weer niet.
Wat een weelde, ik hoef het allemaal even niet meer te bedenken door die stroomstoring in mijn hoofd. Eindelijk rust en stilte, en een zwart gat.
En heel langzaam doemt er een lichtje op. En even later nog één en nog één. Sterren, allemaal sterren. Hoe mooi is dat? En ik begin lijnen te trekken, sterren te verbinden en zo ontstaan er sterren-beelden. A-Ha.
Ik snap het. Ik snap iets pas helemaal als het geen theorie is maar als ik het voel en ervaar. En als klap op de vuurpijl: een aha-erlebnis, dat is het summum.
Ik zag een parallel met deze staat van zijn en het Corona-virus. Dat kan ook als een katalysator werken voor een zwart gat. De wereld werkt niet meer zoals voorheen. Geen zekerheden, geen bewandelde paden. Maar met je hart als kompas kan je op de sterren varen. Deden ze vroeger ook. Nieuwe werelddelen werden ‘ontdekt’. Het was er allemaal al, je was alleen nog niet die kant op geweest.
Ik wens je een hele mooie reis tussen de lichtpuntjes in deze veranderde tijden. Enne…… mocht je dat nou niet zo aantrekkelijk vinden, in je up. Ik vaar graag met je mee, help ik je op weg om jouw sterrenstelsel te verankeren.
